Joe Louis Walker is op tournée met het puikje van de hedendaagse bluesscène. Bij onze aankomst in de Meulenberg, zaten ze in de zithoek naast het podium, respectievelijk een boek te lezen, snaren te verwisselen op de gitaar en een broodje van het huis te verorberen. Een huiselijk tafereel dat geen greintje stress of lag verried. Ze zijn natuurlijk uiterst gerelaxeerd, want ze giggen op hun gemakske binnen een kleine actieradius,naar Amerikaanse normen. We kijken in hun agenda, alleen deze week ziet dat er zo uit : 23/03 Banana Peel, Ruiselede, België; 24/03 Paris, Frankrijk; 25/03 Twist, Duitsland; 26/03 hier in de Meukenberg bij Bugaboos, Mol; 27/03 terug naar Cléon in Frankrijk en 28/03 naar Cuyck, Nederland. Je ziet, niks om je druk over te maken. De meesten van ons worden reeds onwel als ze na een dagje werken, nog naar nonkel Clement moeten rijden voor een sloef Marlboro’s die van de camion gevallen zijn. Wie zit er in het salonnetje ? Niemand minder dan bassist Henri Oden, gitarist Linwood Taylor en drummer Steve Eldridge. Nou moe.

Tegen aanvangstijd is de Meulenberg stampvol gelopen. Veel bluesliefhebbers in dit deel van de Kempen, of komen ze zoals wij van andere delen van het land ? Hoe het ook zij, misschien weerhouden dergelijke opkomsten Louis ervan zijn café te sluiten om naar exotische oorden te trekken. Hoop doet leven, nietwaar ?

Joe Louis is een veelzijdig bluesartiest. Niet enkel wat genres betreft, maar ook qua instrumentbeheersing. Hij opent met een funky getinte “T-Bone Shuffle”. Daarop volgt het sublieme Malone-nummer “It’s A Shame”, de versie van J.L. mag er zijn. Dan volgen een aantal eigen nummers. “Witness” heeft een hoog soul-gehalte. En voor “100 % More Man” wapent hij zich met een bottleneck, om een Muddy Waters effect neer te zetten, gelijk met de tekst die ook van die macho-trekjes vertoont.

Tijdens de tweede set speelt hij de prachtige soulballad “Lover’s Holiday”, die hij op zijn laatste CD samen met Shemekia Copeland zingt. Verder doet hij “Midnight Train”, met enige knipoog naar Johnny Cash. Als bisnummer krijgen we nog een heuse rock ‘n’ roll, de titel ontsnapt mij nu net even, gezongen door gitarist Linwood.

Prima gebracht, tien nummers slechts, gespreid over de twee sets van samen twee uur. Je moet geen rekenwonder zijn, om tot de conclusie te komen dat elk nummer dus gemiddeld twaalf minuten duurde. En dat is nu het enige minpuntje van deze overigens voortreffelijke show. Tenzij misschien ook dat Joe Louis niet echt zijn publiek leek te kunnen bespelen. Of sta ik alleen met dat gevoel ?

In elk geval hebben we een mooi kadootje gekregen van Bugaboos, die samen met Banana Peel de enigen waren om J.L. te laten opdraven in België. Geografisch mooi gespreid bovendien. Tot een volgende gelegenheid.

witteMVS